Του Χρίστου Πέτρου
H υπόθεση του προϋπολογισμού, προκαλεί και πάλι δυσφορία στον πολιτών και αποστροφή της κοινής γνώμης προς τα πολιτικά πράγματα. Για κάτι τέτοιες καταστάσεις, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η αποχή και ο κανένας αυξάνουν ανησυχητικά τα ποσοστά τους, και στο κατόπι οι πολιτευτές, από πάνελ σε πάνελ διαλαλούν την ανησυχία τους και την αποφασιστικότητά τους να ανατρέψουν αυτή την δυναμική της απογοήτευσης.
Στο «θέατρο» του προϋπολογισμού του 2021, συνοψίζονται οι παθογένειες που σιγοτρώνε εν τέλει την κοινωνική συνοχή στον τόπο μας. Προσπάθειες συγκάλυψης σκανδάλων, μικροπολιτικά παιχνίδια, καταβαράθρωση πολιτικού λόγου, λαϊκισμός, καπετανάτα, εραγλειοποιήση προσώπων, καταστάσεων και ιδεολογιών. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που η κοινωνία μας δέχεται απίστευτες πιέσεις και δοκιμάζει τις αντοχές τις, από την μια με τους Τούρκους και από την άλλη με την πανδημία και τα συμπαρομαρτούντα της όπως η καταρράκωση της οικονομίας και ο περιορισμός της κοινωνικοποίησης.
ΔΗΣΥ - Κυβέρνηση
Ένα προϋπολογισμό που είναι κοντά 700 εκατομμύρια αυξημένος σε σύγκριση με πέρυσι, η λογική λέει ότι θα έκανε η κυβέρνηση ότι περνά από το χέρι της για να πείσει και να εξασφαλίσει την υπερψήφισή του. «Πρώτη φορά προηγήθηκαν της κατάρτισης του προϋπολογισμού τόσο εκτεταμένες συζητήσεις με τα κόμματα της αντιπολίτευσης», λένε από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Αν όντως προηγήθηκαν, διάλογος και προσπάθειες συναίνεσης, τότε οι κυβερνώντες αυτομάτως αποκαλύπτουν την διαπραγματευτική τους ανικανότητα και την πολιτική τους κώφωση. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι συζητούσαν όπως λένε τόσους μήνες με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, χωρίς με κάποιον τρόπο να τα πείσουν να υπερψηφίσουν. Να έκαναν δηλαδή, αυτό που γίνεται τώρα με την ΕΔΕΚ, τον Ληλλίκα, τους Καρογιαννικούς κλπ, για να σιγουρέψουν την υπερψήφιση, πετυχαίνοντας μάλιστα και την δημιουργία ενός συναινετικού και συμμετοχικού προϋπολογισμού. Η κυβέρνηση αντ’ αυτού, η οποία βάλλεται πανταχόθεν για θέματα διαφθοράς, προσπαθεί να θωρακίσει τον πύργο της με επικοινωνιακές δραματολογίες και συνταγματικούς ακροβατισμούς για «ανάρμοστες συμπεριφορές»... Όσο όμως αργούν να καταλάβουν σε Πινδάρου και Προεδρικό ότι δεν είναι τα «εξωτερικά πυρά» του ΑΚΕΛ ή του Νικόλα που καθιστούν δυσλειτουργική την κυβερνησημότιτά τους, αλλά οι δικές τους υποθέσεις διαφθοράς, θα βολοδέρνουν και θα καθίστανται εξελικτικά δίχως λαϊκό έρεισμα, ανήμποροι να διεκπεραιώσουν και να διαχειριστούν, ακόμη και τα πιο απλά ζητήματα που απασχολούν μια κυβέρνηση. Για Πενταμερείς, ούτε λόγος…
ΑΚΕΛ
Θεμιτό και σεβαστό αυτό που λέει το ΑΚΕΛ περί, φιλοσοφικής αντίθεσής του που καθιστά ανέφικτη τη θετική του ψήφο για τον προϋπολογισμό. Επικαλείται την αριστερή του κοσμοαντίληψη και λέει δεν μπορώ να ψηφίσω έναν «δεξιό» προϋπολογισμό. Αλλά αναρωτιέται κανείς: οι προϋπολογισμοί που ψήφισε στο παρελθόν το κόμμα της Αριστεράς, επί Βασιλείου, επί Τάσου, επί Χριστόφια, ήταν στη γραμμή της αριστεροσύνης, της κοινοκτημοσύνης και της κομμουνιστικής οικονομίας; Μάλλον όχι. Στην καλύτερη, να είχαν πιο κοινωνιοκεντρικές προθέσεις κάποιοι προϋπολογισμοί. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν κόμιζαν τις «φιλοσοφικές» διαφοροποιήσεις που επικαλούνται τώρα τα στελέχη του ΑΚΕΛ για να δικαιολογούν την αρνητική τους ψήφο στον φετινό προϋπολογισμό. Εξάλλου βαρυσήμαντα στελέχη, όπως ο ΠτΒ κύριος Αδάμου, υποστήριξαν ότι η κρισιμότητα των στιγμών, επιβάλλει τη διεξαγωγή διάλογου με την κυβέρνηση και στην περίπτωση που υλοποιηθούν οι προτάσεις του κόμματος, να δινόταν θετική ψήφος. Ή Ρεφορμιστής λοιπόν είναι ο κ. Αδάμου, ή το κόμμα επέλεξε αντί του δέοντος για τον τόπο εν όψει εκλογών, να υπερτονίζει και να συντηρεί το δίπολο, ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ...
ΔΗΚΟ
Το ΔΗΚΟ, έθεσε εαυτόν, εκτός συζήτησης από νωρίς, μην έχοντας να προσφέρει τίποτε επί της ουσίας του προϋπολογισμού. Παράλληλα προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει το δίκαιο και επιτακτικότατο αίτημα της κοινωνίας για πλήρη διαλεύκανση των σκανδάλων με τις πολιτογραφήσεις. Το θέμα δεν είναι απλά ότι εργαλειοποιεί τον Γενικό Ελεγκτή για να απαλλαγεί από τις ευθύνες που του αναλογούν για τα αδιέξοδα του προϋπολογισμού. Είναι προφανώς και αυτό ένα δείγμα πολιτικού «παιχνιδίσματος» που μοιάζει τουλάχιστον παράταιρο με τις στιγμές που ζούμε. Το αρνητικότερο ενδεχόμενο όμως, είναι να «κάψει» την κοινωνική απαίτηση για διερεύνηση των σκανδάλων από τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, μετατρέποντας ένα «λαϊκό» και άρα πιεστικότατο αίτημα, σε απλά «ΔΗΚΟϊκό αίτημα»... Τουτέστιν στην προσπάθειά του να «πατρονάρει» για τους δικούς του λόγους και τις δικές του βλέψεις, την λαϊκή απαίτηση για πάταξη της διαφθοράς, θα δημιουργήσει αποστροφή μεγάλου μέρους της κοινωνίας που ζητά διαλεύκανση, προς την κατεύθυνση αυτή.
Οι μικροί και «διαπραγματεύσιμοι»
Είναι όπως αναφέρεται και πιο πάνω, θεμιτό και ζωογόνο για την δημοκρατία μας, να διαφωνεί κανείς επί του συνόλου ή επί μέρους με τον προϋπολογισμό. Ωστόσο αν αυτή η διαφωνία δεν είναι πολιτικού χαρακτήρα και δεν επεξηγείται ως τέτοια, προκειμένου να τροφοδοτηθεί ο δημόσιος διάλογος με πολιτικά επιχειρήματα και θέσεις, τότε ο λαϊκισμός και η μικροπολιτική βρίσκουν προνομιακό πεδίο. Οι οριακές καταστάσεις που διάγουμε, επέβαλλαν πιο έντονη προσπάθεια συναίνεσης απ’ όλους, πρωτίστως απ’ την κυβέρνηση αλλά και από τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Αυτό που γίνεται τώρα, με τις συναντήσεις και τις ανταλλαγές απόψεων επί πτυχών του προϋπολογισμού, θα μπορούσε για το καλό του τόπου αλλά και για την αξιοπιστία των ίδιων των κομμάτων, να είχε προηγηθεί.