Του Νέστορα Βασιλείου
Όταν ο κόσμος σε αποκαλεί με το μικρό σου όνομα μάλλον κάτι κάνεις καλά. Έχεις πετύχει να σε αισθάνεται σαν δικό του άνθρωπο. Σπάνια συμβαίνει στις μέρες μας με πολιτικούς.
Ο σεβασμός, η εκτίμηση, η θλίψη του απλού πολίτη για την απώλεια της Ζέτας Αιμιλιανίδου είναι διάχυτη και αποδεικνύει ότι ο κόσμος έχει αισθητήριο. Αναγνωρίζει και εκτιμά αυτόν, που τον υπηρετεί.
Το ίδιο συμβαίνει και με το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Κι αυτό έχει εξήγηση. Με τη Ζέτα στον χώρο δεν μπορούσε κανείς να λαϊκίσει. Η κουβέντα μαζί της ήταν σοβαρή κι είχε αρχή, μέση και τέλος.
Υπήρξε πολιτικός των έργων κι όχι των λόγων. Ο δημόσιός της βίος δεν χαρακτηριζόταν από ατάκες και συνθήματα, αλλά από ουσία. Αθόρυβη, χωρίς φρου φρου κι αρώματα, φτερά και φανφάρες. Ήξερε να ακούει, να ζυγίζει επιχειρήματα και ν’ αποφασίζει.
Η Ζέτα θα λείψει τόσο στους εργοδότες όσο και στους εργαζόμενους κι αυτό λέει πολλά για το δίκαιο του χαρακτήρος της.
Αυτή ήταν η Ζέτα του λαού. Η κυρία της πολιτικής.
Υπήρξε όμως και μια άλλη Ζέτα, που λείπει και θα λείπει περισσότερο σ’ αυτούς που μένουν πίσω. Εκεί που η απουσία της μητέρας, της γιαγιάς, της αδερφής, θα είναι καθημερινά αισθητή.
Στην οικογένειά της εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Υπέγραψαν το Βιβλίο Συλλυπητηρίων για τον θάνατο της Ζέτας Αιμιλιανίδου